Bh. violinist postao član Universal Editiona

Tekst članka se nastavlja ispod banera

Bosanskohercegovački violinist i kompozitor Benjamin Ribić, postao je član najpoznatije svjetske izdavačke kuće u domenu notnih publikacija, Universal Edition.

Universal Edition je izdavačka kuća sa glavnim sjedištem u Beču, osnovana 1901. godine. Na samom početku, od svog osnivanja, Universal Edition je nastojao pružiti notna izdanja klasične muzike za austrijsko tržište.

Kasnije, firma se proširila i postala jedna od najpoznatijih izdavačkih kuća u svijetu pri kojoj su za života djelovali kompozitori kao što su Bela Bartok, Igor Stravinsky, Arnold Schönberg, Karlheinz Stockahusen, John Cage, Gustav Mahler itd. Danas pri ovoj kući djeluju i neki od najpoznatijih živih kompozitora kao što su Arvo Pärt i Steve Reich.

Prva publikacija Benjamina Ribića objavljena za prestižnu kuću je djelo ''Confession'' (Ispovijed) za klavir solo. Isto djelo je snimljeno u sklopu projekta Balkan Madness bosanskohercegovačkog pijaniste Bartolomeja Stankovića, koje za cilj ima okupiti najznačajnije bosanskohercegovačke kompozitore sa njihovim klavirskim djelima kroz tri CD-Albuma izdata od strane Nota Bene Records u Zagrebu, a u istom projektu, Ribić je uvršten kao najmlađi bosanskohercegovači kompozitor.

Za istu kompoziciju, bosanskohercegovačka muzikologinja Radost Galonja-Krtinić je napisala osvrt ;

''Kompozicija „Ispovijed“ (2020) Benjamina Ribića (rođ. 2000) u interpretaciji pijaniste Bartolomeja Stankovića predstavlja zvučnu kontemplaciju o vječnim pitanjima života i proživljenog. Čini se da je Ribić jedan od onih autora koji se bave „odsićenjem“ muzike, vapeći za dubokom intimnošću i meditativnošću, dok ispitivanjem unutrašnjeg (ne)mira kroz rasterećenje muzičkog materijala u prvi plan ističe ogoljenu muzikalnost interpretatora. Djelo „Ispovijed“ zato predstavlja pravi izazov za izvođača, ali i slušaoca: ono zadire u najsitnije pore istrajnosti i zahtijeva potpunu predanost, kako u izvođenju, tako i u slušanju. Sporim pokretima u kombinaciji sa stabilnom dijatonikom, uz povremene „izlete“ frigijskog modusa, zatim potenciranje eha kao uspomene na doživljeno i igru sa sakralnim napjevom „Dies Irae”, kompozitor kao da je želio da nas uljuljka u prijatnu zvučnost, a onda nam, s vremena na vrijeme, priredi neočekivana iznenađenja''.