Ne volim ljude koji se izvlače iz svega kao kišne gliste

Tekst članka se nastavlja ispod banera

Na današnji dan, 15. listopada 1989. u Parizu je umro Danilo Kiš, jedan od najvećih pisaca novije književnosti naših prostora.

Preveden je na mnoge svjetske jezike i dobitnik je mnogobrojnih priznanja i nagrada.

Rođen je u Subotici 22. veljače 1935.godine, od oca Eduarda Kiša (Kona), mađarskog Židova i majke Milice Dragićević, Crnogorke s Cetinja. Godine 1939., u vrijeme donošenja antižidovskih zakona u Mađarskoj, roditelji su krstili Danila u pravoslavnoj crkvi u Novom Sadu, što mu je spasilo život.

Poslije novosadskog pokolja 1942. godine, njegova obitelj bježi u Mađarsku, gdje je mali Danilo živio u veoma teškim uvjetima do svoje trinaeste godine. Godine 1944. Danilov otac, kao i svi njegovi rođaci, stradat će u Aushwitzu.

Posredstvom Crvenog križa 1947.godine, repatriran je na Cetinje, u majčin rodni kraj. Tu je završio gimnaziju, a položio je i prijemni ispit na likovnoj školi, i dvije godine učio violinu u glazbenoj školi. U gimnaziji je pisao poeziju i prevodio mađarske, ruske i francuske pjesnike. 1954. godine odlazi u Beograd na studije, gdje je 1958. diplomirao kao prvi student na novootvorenoj Katedri za uporednu književnost.

Kao lektor za srpskohrvatski jezik i književnost boravio je u Strasbourgu, Bordeauxu i Lilleu. Posljednjih deset godina živio je u Parizu.

Jedan je od najprevođenijih pisaca i dobitnik brojnih domaćih i međunarodnih nagrada (Ninova, Andrićeva, Sedmojulska, Avnojeva nagrada, kao i francuske, talijanske, njemačke i američke književne nagrade).

Svoj prvi roman “Psalam 44” napisao je je 1955. godine, a potom još tri romana, autobiografske “Bašta, pepeo”, “Peščanik” i pripovijetke “Rani jadi”. Ukupno je objavljeno 19 Kišovih dela, romana, pripovijedaka, eseja, drama i intervjua.

Umro je 15. listopada 1989. godine u Parizu i sahranjen u Aleji velikana na Novom groblju u Beogradu.